وقتی که پایش به سینما باز شد، نه آموخته چندانی در این حوزه داشت و نهخانواده هنرمندی که در یاد گرفتن این اصول به او کمک کنند. اما او درفیلمی با نام خودش، توانست به عنوان یک نوجوان موفق در سینما شناخته شود.برای ترانه موفقیت در این فیلم کافی نبود. بعد از این، او به موسسهسینمایی امین تارخ رفت، تا بتواند با آموختن ریزه کاری های بازیگری، آنطور که می خواست و می بایست در این حوزه ماندگار شود. به بهانه ۲۲ دی ماهو بیست و هشتمین سال تولدش، نگاهی به کارنامه او در این چند سال میاندازیم.
گرچه نقش هایی که ترانه بازی کرده، یکدست و یک شکل نیستند اما اوترجیح می دهد به جای بازی در فیلم های متعدد با تیم های متفاوت، درکارنامه ۱۰ سا له اش تنها ۶ فیلم بازی کند اما آنطور که می خواهد و درکنارکسانی که می خواهد بازی کند. او یک بازیگر جوان است اما حتی به قیمت تجربهکردن هم حاضر نشده در نقش هایی که گمان نمی کرده آنطور که می خواهد از آبدر بیایند بازی کند. او تا کنون پیشنهاد فیلمسازان بزرگی مثل فرهادی ومهرجویی را رد کرده است. کاری که کمتر بازیگر جوانی به انجامش راضی می شوداما او توانسته در همین کارنامه کم برگ هم موفقیتی نسبی را از آن خود کند.
بازی در جایگاه دختری که در یک خانواده تنگ دست به دنیا می آید و باباردار شدنش در ۱۵ سالگی، امکان تغییر پایگاه اجتماعی اش را از دست میدهد، نخستین اجرای موفقیت آمیز ترانه بود. او که در نوجوانی اش و بدونداشتن تجربه های رنگارنگ ناموفق، به دنیای سینمای حرفه ای وارد شد، تنهابه حضور در چنین نقش هایی اکتفا نکرد. برخلاف بسیاری از بازیگران که قالبیک نقش را به خود می گیرند و تا بسته شدن کارنامه هنری شان در نقش هایمشابه می مانند، در «چهارشنبه سوری» ظاهر یک دختر خوشبخت کارگر را به خودگرفت که از دور ناظر زندگی ناموفق مرفهان بدبخت شهری بود و در «کنعان»،نقش دختری تحصیل کرده که به خاطر درگیری های روشنفکرانه اش می خواست اززندگی مرفهش بیرون بیاید. شاید به همین دلیل برای دیدن فیلم هایش همیشهاشتیاق داریم؛ به این خاطر که همیشه برای کشف چهره او در یک فیلم جدیدکنجکاو می مانیم.
ترانه در مورد حرفه اش و آینده ای که در آن دارد می گوید:«ازالا ن نمیتوان برای آینده تصمیم گرفت ولی این را می دانم که شغل من بازیگری است وخود را یک بازیگر می دانم. از ترجمه و نوشتن لذت می برم و امیدوارم کتابچاپ کنم و بنویسم ولی بازیگری شغل من است و همیشه آرزو داشتم بازیگر باشم.این فکر را هم نمی کنم که هنر ناقصی است و با رفتن سراغ فیلمسازی یک پلهپیشرفت کرده ام. در بازیگری نمی توان به کمال رسید چون هیچ روزی در آننیست که خودتان را تکرار کنید. کسی که خطاط است سال ها الف را می نویسد تااستاد شود ولی الفی در بازیگری نداریم که از روی آن بنویسیم و به کمالبرسیم، در نتیجه بازیگری در نوع خودش هنر منحصر به فردی است.»
گرچه ترانه با نخستین فیلمش به شهرت و البته محبوبیت رسید اما او یکشبه بازیگر نشد. همیشه آرزوی بودن در این حرفه را داشته. او درمورد آموختههایش قبل و بعد از ورود به این حرفه می گوید: «من از هنرجویی شروع کردم. ۲سال خیلی درخشان در کلا س های بازیگری داشتم که اکنون می فهمم چقدر به منکمک کرد. ۲ تئاتر روی صحنه کار کردم و در حال بازی کردن در ششمین فیلمسینمایی ام هستم و هر روز چیز تازه ای از بازیگر بودن یاد می گیرم.»
کار تیمی و البته کار با تیمی که برایش آشنا و قابل اعتماد هستند،یکی از دلایل او برای چنین انتخاب هایی است؛ تا جایی که در مصاحبه اش گفتهبود:« من موافق کار تیمی هستم. کار کردن در یک گروه شما را بعد از چندفیلم به زبانی مشترک می رساند، فضایی خلا قانه در اختیارتان می گذارد و میدانید که هیچ یک از اعضای گروه نمی خواهند تجربه های قبلی را تکرار کنند وقصد دارند نوآوری داشته باشند. تا اینجا هم فکر می کنم کارهایی که باحقیقی و فرهادی انجام داده ام اگر با غیراز ما انجام می شد به این خوبی ازکار درنمی آمد.»
ترانه جوان است؛ یک بازیگر جوان اما پیش رفتن در حرفه اش تنها دغدغهاو نیست. او به اجتماعش هم نگاهی دقیق دارد. از آن درس می گیرد و برایش دلمی سوزاند. ترانه در یادداشتی که به نام «شهلا، ناصر عشق و اعدام» نوشتهبود، گفته بود:« کسانی که از نعمت بخشیدن برخوردار نیستند را نمی توانسرزنش کرد. بعید است که بشود. سرزنش کسی، برای قرار گرفتن در وضعی که خوددر آن دخیل نبوده و پیش بینی اش نمی کرده منصفانه نیست. هیچ صاحب حقیانتظار پامال شدن حقش را نداشته که بتواند خود را برای روبه رو شدن با آنآماده کند. هیچ کس نمی خواسته در وضعی باشد که سیاهی انتقام گرفتن بشودتنها مأمن زخم های دلش. دل زخمی راه زیادی دارد تا برسد به آن قرار وسکوتی که برای بخشیدن لازم است.»
کمتر پیش آمده که عضوی از خانواده ورزش، به دنیای فیلم و سینما واردشود اما ترانه یکی از استثناهاست. ترانه علیدوستی در خانواده ای هنرمند بهدنیا نیامد. پدر او یک فوتبالیست حرفه ای بود و گرچه خانواده فیلم بینیبودند اما سنت همیشگی داشتن ظاهری متفاوت یا خانواده ای هنرمند او را بهدنیای سینما وارد نکرد. در یادداشتی که مدتی پیش یک روزنامه نگار در موردشنوشته بود، آورده شده:«ترانه یک «فیلمباز» واقعی بود یعنی حتی اگر خودش همنمی خواست به واسطه پدرش، حمید علیدوستی ناگزیر فیلم های زیادی از تاریخسینما دیده بود و آرشیوفیلم های پدرش به تنهایی معلم خوبی برای او بود.»